Tema 6/7.8: Adaptacións ao medio terrestre e aéreo

Actividades páx. 119:


1.

Son os pulmóns das aves igual que os peixes teñen vexigas natatorias.


                                

2.

Porque é frecuente a atrofia de órganos de ese tipo. Teñen garras, ventosas ou espiñas que sireven para adherirse ao hóspede.




3.

No letargo non se chega a perder completamente os sentido mentres que na hibernación si.

Tema 6/7.7: Adaptacións aos factores ambientais

Actividades páx. 117:


1.

É un órgano que ao encherse ou baleirarse de gas permítelles aos peixes ascender ou descender dentro da auga.


                                 


2.

Son as migracións que fan algunhas aves.

3.

Para poder tomar o osíxeno disolvido na auga teñen branquias e para desprazarse teñen aletas ou dispoñen de membranas interdixitais.






4.

Terán menos xa que non necesitan aproveitar ao máximo a luz xa que nos ambientes secos ese factor é moi abundante.

5.

Sons e ultrasons.

Tema 6/7.6: Os grandes ecosistemas terrestres: Os biomas

Actividades páx. 115:


1.

Non, é sinónimo de escasa precipitación e polo con seguinte escasa vexetación.

2.

                  


3.

Orquídeas: bosque tropical
Liques: tundra
Queiroas: taiga
Sobreiras: alta montaña

4.

Un estrato arbustivo e herbáceo moi denso.

                      

Tema 6/7.5: Os factores bióticos

Actividades páx. 113:


1.

Coloniais (corais ou esponxas), sociais (abellas ou avispas), familiares (primates), gregarias (bandadas de aves ou bancos de peixes).




2.

Pola cantidade de luz, espazo para as raíces das plantas, polos minerais do solo...Despois os animais compiten or unha parella, por alimento ou por un territorio.

                     


3.

Parasitismo. O hóspede resulta perxudicado porque o parásito vive grazas ao hóspede.

                    


4.

As relacións intraespecíficas son beneficiosas para a especie en cambio as interespecñificas poden ser beneficiosas ou non.


5.

Son interespecíficas xa que nunha mesma especie non hai depredadores.

6.

Mutualismo. A anémone e o cangrexo hermitaño

Tema 6/7.4: Factores físicos, quimicos e edáficos

Actividades páx. 111:

1.

Son as características do solo que determinan o desenvolvemento da vexetación e a localización dos ecosistemas.





2.

Luz e O2

3.

A zona fótica é aquela na que hai organismos fotosintetizadores e a zona afótica é aquela onde hai ausencia total de luz.


                                 


4.

O rango de tolerancia é o límite de condicións ambientais que soporta un organismo para vivir e o nivel óptimo é o nivel de mellor desenvolvemento para esos organismos.

Tema 6/7.3: Os factores ambientais do ecosistema

Actividades páx. 109:

1.

A luz, a salinidade e a presión.

2.

Sí, poe exemplo, a taiga localízase en zonas moi frías do Norte do planeta e en zonas húmidas de alta mantaña, mentres que os bosques caducifolios se instalan en lugares temperados do centro de Europa e en zonas continentais de altitude media.

   


3.

En zonas onde hai poucas precipitacións e as plantas escasean por exemplo en Andalucía ou en Formentera, Mallorca, etc.

4.

A luz do Sol

Tema 6/7.2: Os ecosistemas representativos da nosa contorna

Actividades páx. 107:


1.

A zona humeda máis extensa e importante é o Parque Nacional de Doñana, presenta un extraordinario conxunto de ecosistemas que albergan unha biodiversidade única en Europa. Destaca sobre todo a marisma, de gran importancia como lugar de paso, cría e residencia no inverno.
 

2.


Follas grandes e con numerosos estomas, abundan abeleiras, sorbeiras e bidueiros. O estrato arbustivo e herbáceo é moi denso.

3.





4.

Este bosque estendeuse durante o período terciario, hai máis de 20 millóns de anos, por unha ampla zona da conca do Mediterráneo. Posteriormente, as glaciacións que tiveron lugar ao final dese período e durante gran parte do cuaternario foron trasladando o loureiro a rexións máis temperadas do sur, onde as condicións eran máis propicias para a súa supervivencia, instalándose así no norte de África e nos arquipélagos macaronésicos. Ao final das glaciacións, comezou a extensión dos desertos no norte de África, polo que este tipo de bosque reduciuse a esas zonas, que actúan como fronteiras entre a zona temperada e a intertropical.


                     

Tema 6/7.1: A biosfera e os ecosistemas

Actividades páx. 105:

1.

Un sistema é un conxunto de elementos que funcionan de maneira coordinada e dependen uns dos outros.
Un ecosistema é un sistema que está formado por organismos que se relacionan co espazo e os elementos no que habitan.



2.

-A existencia dunha atmosfera protectora contra as radiacións
-Unha distancia ao Sol que proporciona a temperatura adecuada
-Unha achega continua de enerxía solar
-A existencia de auga en estado líquido


3.

Os elementos da biocenose son os peixes que habitan alí e os elementos do biótopo son as algas artificiales, o solo e as pedras que se poñen para simular un espazo real, ademáis do filtro de auga.

        


4.

A distancia adecuada ao Sol fai que poda haber auga en estado líquido xa que mantén unha temperatura "constante".


5.

Sí xa que o ser humano pode atopar características novas nos individuos e os criterios van cambiando.

6.

É unha comunidade xa que está formado por máis dunha especie.


    

Tema 5.10: Socialización e cultura dos primeiros humanos

Actividades páx. 97:


1.

Os progresos na socialización, como a organización do grupo; o avance da tecnoloxía, como a fabricación de ferramentas; algúns descubrimentos, coma o lume e o desenvolvemento da cultura, foron esenciais para o éxito evolutivo das diferentes especies de homínidos que en último termo nos conduciron á nosa especie, o Homo sapiens.

2.

Grazas ao lume puido conservar a calor, iluminarse na noite, escorrentar aos animais perigosos e evitar os insectos. Tamen lle serviu para asar a carne e comezou a técnica de cociñar alimentos.




3.

Ocupábanse dos labores domésticos como mellorar o hábitat. Tamen facían traballos de carrexo e recolección, colaboraron na caza e transmitían as ensinanzas do grupo aos fillos na etapa infantil.


4.

Os Homo sapiens de Europa habitaron repetidamente as covas do Norte de España e do Oeste e Sur de Francia. En Europa Central establecéronse en campamentos de cabanas fabricadas con peles e ósos de animais cazados.

Tema 5.9: O xénero Homo

Actividades páx. 95:


1.

Homo habilis-Homo erectus-Homo antecessor-Homo heidelbergensis-Homo neanderthalensis-Homo sapiens

2.

-Homo ergaster: tiña un tamaño semellante á dos humanos actuais, a cara máis longa e prominente. Posuía molares robustos. Era bo cazador e recolector, e dominou a técnica da talla da pedra.

-Homo erectus: considérase queé a mesma especie que o Homo ergaster, pero dispersouse por outros moitos lugares de Asia. Tiña escasa capacidade cerebral. Parecía estar emparentado co Homo floriensis, procedente dunha illa de Indonesia, que era un ser de estatura pequena ao que se lle chamou puopularmente Hobbit.

Tema 5.8: Os parentes próximos da especie humana

Actividades páx. 93:


1.

Son árbores que amosan graficamente as relacións evolutivas entre varias especies que teñen un devanceiro común. Cada rama da árbore representa unha especie. Os puntos de ramificación representan a diverxencia de dous ou máis grupos a aprtir dun devanceiro común.





2.

Hai aproximadamente 4,5 millóns de anos. Aos australopithecus. En África na contorna dos bosques ou entre o bosque e a sabana arborizada. O austraopithecus anamensis, o australopithecus africanus e o australopithecus afarensis.


3. 

Que houbo moitas especies implicadas, variacións e extincios en diferentes momentos, por iso evítase ropoñer hipótesis filoxenéticas entre as especies.

4.

Os seus corpos son relativamente grandes e os cerebros pequenos. Aínda que non se sabe a súa idade, podería ser unha nova especie na liña cara aos humanos actuais.